U periodu između 2 svetska rata na Lionu su postojale 3 javne kuće (zvali su ih kupleraji ili bludne kuće). Ove institucije imale su zakonsku obavezu da budu jasno označene i obeležene crvenim fenjerom ili sijalicom. Jedna od ovih kuća nalazila se u suterenu kafane Babunski (otprilike sadašnji kafić Kornjača), a druge dve bile su preko puta, na drugoj strani ulice (otprilike gde se danas nalazi poslastičarnica Lion). Zvale su Lipik i Velika Morava.
To su bile trećerazredne javne kuće i pružale su usluge uz minimalne cene. Ove kuće radile su i za vreme okupacije, samo su imale istaknutu zabranu davanja usluga nemačkim vojnicima.
Po ondašnjem zakonu, svi ti lokali bili su registrovani kod policije. Javne kuće su bile razvrstane u 3 kategorije. Jedan od merila za kategorizaciju bile su godine starosti žema : najmlađe devijke dolazile su u kuću prve kategorije, nešto starije do 30 godina pripadale su drugoj kategoriji, a u kućama treće kategorije bile su žene koje prešlu tridesetu.
Žene su imale posebne knjižice i bile su pod stalnom lekarskom kontrolom. Lekarski pregledi obavljani su nekoliko puta mesečno. Žene koje bi se zarazile odvođene su na lečenje, tako da su se i one same čuvale i nisu dozvoljavale usluge bez upotrebe prezervativa. Policijske racije bile su vrlo česte, a kazne za vlasnike lokala u kojima bi pronašli meprijavljene devojke bile su rigorozne: lokali bi bili zatvarani, a žene bi odvodili u policiju. Žene su radile otprilike do svoje pedesete godine, no to je ipak najviše zavisilo od njihovog izgleda. Svojim radom mogle su da stvore neku ušteđevinu, dovoljnu da na rubovima beogradskih periferija kupe malu kuću sastavljenu uglavnom od sobe i kuhinje. Neke bi se i udale za svoje bivše mušterije.
* Tekst je većim delom preuzet iz knjige “Beogradska periferija kod Cvetkove kafane” od Milana Miće Stamenkovića