Na adresi Kajmakčalanska 55 u Beogradu, nalazi se Hram Pokrova Presvete Bogorodice.
U periodu između dva svetska rata, zbog velikog priliva stanovništva (od 1921-1931 broj stanovnika Beograda se udvostručio), javila se potreba za izgradnjom novih hramova. Područje od “Cvetkove mehane” pa sve do Crvenog Krsta nije imalo crkvu i pravoslavno stanovništvo je zahtevalo izgradnju pravoslavne crkve. Tadašnji Patrijarh Dimitrije je odobrio fond za izgradnju, i u svom testamentu ostavio je za gradnju crkve šest stotina hiljada dinara. Sve ostalo su prikupili vernici i građani. Među njima treba svakako pomenuti Stepana i Katarinu Ćosić, koji su otkupili i crkvi poklonili deo placa. Oni su kupili i 3 zvona za crkvu, kao i skupocenu ikonu Pokrov Presvete Bogorodice, koju su iz Rusije prenele ruske izbeglice.
Stepan je živeo je u Golubačkoj 10, blizu crkve Sv. Antuna. Gledajući kako u neposrednom susedstvu bosanski franjevci dižu velelepnu crkvu, Stepan je razmišljao kako u celom kraju do Cvetkove kafane nema pravoslavne crkve, a najbliža bogomolja bila je crkva Svetog Save na Vračaru. Brzina kojom je nicala katolička crkva navela je Stepana da reši da na dan svoje slave Sv. Stevana 9. Januara 1932, okupi svoje prijatelje i viđenije ljude, i dogovori da se u blizini sagradi pravoslavna crkva. Najpre su patrijarhu Varnavi izneli želju da se odobri podizanje crkve, a onda su krenuli na posao. Stepan Ćosić je kupio kuću Isaka Bensiona u Kajmakčalanskoj 55 i preneo vlasništvo na Beogradsko-karlovačku arhiepiskopiju. Osnovali su akcioni i građevinski odbor, i počeli sa radovima.
Projekat pretvaranja postojeće industrijske zgrade u sakralni objekat poveren je arhitekti Momiru Korunoviću (zahtevano je da postojeća zgrada tj. radionica šešira, na kupljenom imanju ostane takva kakva je, a da se na istočnoj strani doda oltar i centralno kube, a na zapadnoj zvonara sa kancelarijama i krstionicom). Izvođač radova bio je Anton Sara, koga su u to vreme smatrali najboljim majstorom na Balkanu u oblasti zidanja hramova sa kubetom. Crkva je sagrađena je u vizantijskom duhu, ali nosi i elemente romanskog stila, pre svega u arhitekturi zvonika.
Prilikom iskopa zemlje za temelje zvonare, pronađen je grob nepoznatog vojnika. Stepan Ćosić je na tom mestu o svom trošku sazidao malu grobnicu na koju je postavljena mermerna ploča sa epitafom nepoznatom palom vojniku.
Radovi su završeni početkom oktobra 1933 godine, i prvog dana hramovne slave, na Pokrov Presvete Bogorodice 14. oktobra 1933. godine, vikarni Episkop Vikentije Vujić je izvršio osvećenje crkve po blagoslovu Patrijarha Varnave. Tog dana je oko 50000 ljudi prošlo kroz novu crkvu.
Stepan Ćosić je umro 1936 godine, a on i supruga su sahranjeni u crkvenoj porti, u grobnici sa leve strane od ulaza u crkvu.
Politika – 15.10.1933 – vest o osvećenju crkve
Crkva i bliža okolina nisu bile oštećene tokom ratnih razaranja u Drugom svetskom ratu. U okolini crkve, 1932 godine podignuta je crkva Svetog Antuna (između Pop Stojanove i Bregalničke) i to na mestu samostana bosanskih franjevaca koji je sagrađen 1926 godine. Na prostoru gde se nalazi katolička crkva, u Bregalničkoj ulici, do 1941 godine bilo je englesko zabavište i smeštaj za časne sestre koje su radile kao bolničarke po Beogradskim bolnicama. U Aleksandrovoj ulici broj 264 nalazila se i Baptistička crkva, a prva služba je održana 1930 godine. Ova zgrada je srušena 1973 godine u sklopu rekonstrukcije tadašnjeg Bulevara revolucije. Posle dugog sudskog procesa Baptistička crkva je 1980 godine konačno dobila rešene o ekspropriaciji. imovine, a u međuvremenu se preselia u kuću u ulici Slobodanke-Danke Savić (bivša Cvetkova ulica)
Napomena : za potrebe ovog teksta korišćeni su delovi knjige “Beogradska periferija kod Cvetkove kafane” od Milana-Miće Stamenkovića, novine Politika iz 1933 godine, kao i razni internet izvori.