Početkom 20. veka na Zvezdari je bila razvijena ciglarska industrija, koja je snabdevala građevinare iz celog grada, pa i delova uže Srbije.
Propisi Ministarstva građevine Kraljevine Jugoslavije normirali su tvrdoću i veličinu cigle. Kontrola je bila rigorozna i nije se dopuštalo nikakvo odstupanje, bilo u kvalitetu, bilo u dimenzijama cigle. Materijal za izradu cigle dobijao se od gline koja se mešala sa vodom. U polužitkom stanju masa je izlivana i drvene kalupe u kojima je morala da se suši nekoliko dana. Tek posle toga je išla u peći gde se pekla na visokoj temperaturi. Mešanju gline i kalupljenju, prethodio je dovoz potrebne zemlje. Iskop se radio ručno, a dovoz se vršio u dvokolicama koje su se zvale korde. Vukao ih je konj, a karakterisali su ih veliki točkovi, nesrazmerno veliki u odnosu na sama kola. Peći za pečenje cigle ili ringlovi bili su dugački, širkoi i veoma prostrani. Unutar ringlova pružali su se hodnici poput lavirinta. Pristojne širine i visoki preko 3 metra, oni su vodili kroz nizove niša u koje se slagala prosušena cigla. Na jednom kraju ringlova nalazio se ozidan odžak visok nekoliko metara i ložionica koja je zagrevala ceo prostor ukome temperatura nije smela da bude niža od 1000 stepeni. Nedopečena cigla se prodavala kao otpad i služila je za gradnju pomoćnih prostorija.
Najpoznatije ciglane na Zvezdari bile su “Milišić”, “Braća Jaćimović” i “Brunclikova” ciglana.
Milišić ciglana je otvorena je 1906 god. na tzv. severnom Bulbulderu. Nalazila se na uglu ulica Svetog Nikole i Varovničke, tačnije na prostoru između tog ugla i današenje IDEA prodavnice (delom prema današnjoj ulici Veljka Dugoševića), i ona je najduže opstala (radila je dugi niz godina posle drugog svetskog rata). Vlasnici ciglana, pa i Luka Milišić, zidali su stanove za svoje radnike. Primer je jedna zgrada koja se i danas nalazi u ulici Svetog Nikole 41, a sazidana 1920 god. Zgrada je imala 18 stanova sa jednom sobom. Sazidane tri, a ostala je samo ova jedna.
Ova ciglana je nažalost ostala upamćena i po tome što je služila kao logor tokom drugog svetskog rata. Evo i zapisa o tome :
U Milišićevu ciglanu su prebačeni zarobljenici posle savezničkog bombardovanja aprila 1944, kad je uništen „Prihvatni logor Zemun“ (Staro sajmište). Prema podacima kojima raspolažu istoričari, uoči oslobođenja Beograda 1944 god. Nemci su masovno streljali zatočenike iz tog logora, tako što su ih pobili u okolini današnje Astronomske opservatorije na Zvezdari. Logor u ciglani Milišić je bio ograđen bodljikavom žicom, a sastojao se iz objekata ciglane i drvenih baraka. Bio je podeljen na tri dela: za ranjenike, za muškarce i za žene. Zatočenici su imali status ratnih zarobljenika i na odeći su imali oznaku KG (Skraćeno od: Kriegsgefangene). Životni uslovi u logoru su bili teški, ishrana je bila vrlo loša, kao i smeštaj, dok je održavanje lične higijene bilo skoro nemoguće. U logoru su bile raširene razne bolesti, pre svega stomačne, jedno vreme je vladala i epidemija tifusa, a zatočenici izloženi i čestim šikaniranjima. Sve to je dovelo do velike iscrpljenosti i smrtnosti zatočenika, pre svega onih koji su dovedeni u logor kao ranjenici. Muški zatočenici iz logora na Zvezdari upućivani su svakog dana na težak fizički rad, na istovar vagona, kopanje rovova i tunela i na rašćišćavanju ruševina i otkopavanje žrtava savezničkih bombardovanja Beograda koja su nastavljena tokom proleća i leta 1944. Zatočeni su se organizovali i povezivali sa pripadnicima NOP-a u Beogradu pa su pojedinačno ili u manjim grupama bežali iz logora. Ubrzo po osnivanju logora kvislinška Specijalna policija je uhvatila nekoliko begunaca i prijavila to nemačkoj policiji navodeći da je krivica na italijanskoj straži logora. Iako je straža ubrzo zamenjena nemačkom, i dalje su organizovana bekstva zatočenika. Logor u ciglani Milišić je prestao da postoji krajem septembra 1944. uoči borbe za oslobođenje Beograda.
Jaćimovića ciglana (ili Domus ciglana) nalazila se na mestu današnje Cvetkove pijace, na velikom prostoru između Bulevara i ulica Vjekoslava Kovača, Milana Rakića, Volgine i Deskaševe. Vlasnik ciglane bio je Miloš Jaćimović i njegovi sinovi, a posao je započeo kao vlasnik kafane na Smederevskom putu na mestu koje se zvalo “Sedam kuća”. Na mestu današnje škole “Marija Bursać” nalazio se bazen 10 sa 10 metara, a 4 metra dubok, koji je služio za prikupljanje kišnice za ciglanu. Cigla se mešala na prostoru današnjeg Sportskog centra “Zvezdara”, a pekla u ogromnim ringlovima na prostoru današnje pijace (tačnije prostirao se svojom dužinom od ulice Vjekoslava Kovača, otprilike gde je bila nekaka benzinska pumpa pa do današnjeg Maxija na samoj pijaci, dok je po širini zauzimao prostor od Bulevara do stambenih paviljona u Vjekoslava Kovača). Inače, porodica Jaćimović imala je i veliko imanje na prostoru od Hektorovićeve, Brsjačke, Geršićeve, Bukureške i vojvode Dovezenskog, kao i prostor od Deskaševe do Mite Ružića. Deo svog ogromnog imanja Miloš Jaćimović je poklonio Kalmicima, koji su sebi izgradili kuće i štale, a radili su na transportu zemlje za ciglane. Pomogao im je da izgrade budistički pagodu, jer su bili budisti.
Za svoje radnike Jaćimović je takođe podizao stanove i to u neposrednoj blizini ciglane. Jedna od tih zgrada nalazi se i danas na uglu Belopalanačke i Milana Rakića 73. Zgrada je imala tada 10 stanova, pri cemu je svaki stan ima jednu sobu i kujnu.
Za vreme rata ciglana nije radila uprkos pritiscima i posle rata je nacionalizovana, čime je prestala da postoji.
Brunclikova ciglana nalazila se na širokom prostoru oko današnje Šeste gimnazije. Park ispred današnje gimnazije napravljen je na mestu gde su stajale peći (ringlovi) nekadašnje ciglane. Ciglana je bila tako velika da je imala svoje industrijske šine po kojima su se kretali vagoni za prenos zemlje. Prostirala se od Šeste gimnazije jednim krakom ka Bulbulderu, a drugim prema današnjem Hajdukovom igralištu, osnovnoj školi Veljko Dugošević i dalje prema Preševskoj (nekada Rifata Burdževića) i ulici Učitelja Miloša Jankovića (bivša Šarplaninska). Pružala se zatim celim prostorom od gimnazije ka Bulevaru između ulice Miloša Zečevića i Batutove ulice.
Ova ciglana prestala je da radi početkom okupacije. Peć je srušena negde u periodu između 1951. i 1952 god. u dobrovoljnim radnim akcijama.
Napomena : za ovu priču korišćeni su delovi tekstova iz knjiga “Život na ivici: stanovanje sirotinje u Beogradu 1919-1941” i “Beogradska periferija kod Cvetkove kafane”.